BLOG

Ze stuurde me een bericht met excuses…. Ik kende Karin zijdelings van mijn tocht naar Santiago de Compostella die zij samen met haar vriendin liep. We liepen in 4 weken tijd nagenoeg dagelijks dezelfde etappe.
Ik heb haar en haar vriendin gezien, maar we hebben elkaar eigenlijk nauwelijks gesproken. Het voelde ook niet dat ze daar voor open stond(en) en ik had me op deze tocht tevens voorgenomen de focus vooral op mezelf te houden. Heel bewust te zijn van het lopen van mijn eigen tempo, niet met mensen mee te gaan lopen als ‘houvast’ of te gaan praten om het praten. De tijd te gaan vullen met tekst, omdat de stilte me te veel werd. Daar wilde ik doorheen en ontwikkelde automatismen doorbreken, hoe confronterend soms ook. Ik had genoeg om al lopend bij stil te staan en was voornamelijk nieuwsgierig naar de ontmoeting met mezelf. Dit was met regelmaat hard werken.

‘”Door het lezen van je boek ben ik tot het inzicht gekomen dat ik jou heb gemeden op basis van aannames’’, gaf Karin aan. “Mijn vriendin en ik hadden een beeld en oordeel over je gevormd en door die bril zijn we naar je blijven kijken. Wat hebben we hierdoor veel gemist en onszelf de kans ontnomen om je echt te leren kennen.” Ze was onder de indruk van mijn boek, mijn levensverhaal gaf haar antwoorden en een ander beeld van wat ze dacht te hebben gezien. Ik was door hen immers al bestempeld als arrogant en niet toegankelijk, dit alles gebaseerd op aannames. We zijn samen wat gaan drinken en hebben elkaar voor het eerst echt ont-moet, dat was fijn en bijzonder.

Hoe vaak komt het niet voor dat we een oordeel vellen op basis van een eerste indruk en ‘gevoel’? Misschien heb jij het vaak bij het juiste eind, maar volgens mij heel vaak ook niet. We vellen oordelen bijna automatisch en blijven door deze bril kijken naar collega’s of andere mensen in onze omgeving en krijgen ogenschijnlijk bevestigd wat we al dachten te weten. Hetzelfde geldt voor gebeurtenissen uit het verleden die we blijven projecteren op nieuwe situaties. Ook voor mij blijft dit een uitdaging.

Hoeveel mooier zou de wereld zijn als we naar iedere situatie en persoon met nieuwe ogen kunnen kijken en oprecht nieuwsgierig zijn zoals kinderen dat vaak doen en kunnen? Dit geldt ook voor hoe je naar jezelf kijkt. Volgens mij blijven we dan met elkaar leren en ontdekken en draagt dit ook op de werkvloer bij aan een betekenisvolle samenwerking. Het kost je bovendien veel minder energie, omdat je hart en niet je hoofd aan het werk is.

Wil jij leven en werken in vrijheid en verbinding? Sta eens écht stil, wees een nieuwsgierig kind, een pelgrim en zet eens een andere bril op. Dan zie je wat je nog niet eerder hebt gezien en leer en ontdek je nieuwe dingen over het leven, jezelf en de ander.

‘The ability to observe without judging is the highest form of intelligence’
-Jiddu Krishnamurti-

Renate O’Prinsen