Verbinding

BLOG

21 maart 2021
De val van de muur

Aan de grond genageld waren we en het was muisstil. Het enige wat we hoorden waren de intense snikken van een man. Het ging door merg en been en kwam uit het diepste van zijn ziel. Ik voelde al wat langer dat er ergens iets niet klopte, maar ik kon er niet de vinger op leggen. Daar hoefde ik me ook niet mee bezig te houden, want ik zat er als leerling en niet als leraar en had genoeg aan mezelf.

Hij was een man van de wereld en had hoge posities bekleed. Hij was vrolijk, behulpzaam en praatte veel. Alles leek hem makkelijk af te gaan. Ik werd tijdens deze opleiding vooral geconfronteerd met mezelf. Met mijn patronen, aannames en krassen op mijn ziel. Er werd van alles geactiveerd en ik kwam op plekken in mezelf waar ik in eerste instantie helemaal niet wilde zijn, want daar was het donker.

De eerste twee jaar ging het tijdens de opleidingsweekenden ongeveer zo: op dag één kwam ik hijgend aan, want oh wat had ik het druk gehad in de weken ervoor en eigenlijk had ik helemaal geen tijd voor deze opleiding… Op dag twee kwam ik in gevecht met mezelf, kwam ik van de drukte in de rust en ging mijn hoofd met me aan de haal. Dan voelde ik wat ik al die weken had weg geduwd. Op dag drie, na alles te hebben aangekeken en doorvoeld, ging ik in het licht, mild en liefdevol naar huis.

In het laatste leerjaar werd mijn groei voelbaar en zichtbaar en werden de verschillen tussen in en uit het weekend stappen minder groot. Toen wist ik dat ik was geworden wie ik werkelijk ben. Het was geen makkelijke en comfortabele reis, maar wel een reis met een fantastische eindbestemming; innerlijke vrijheid en van daaruit anderen kunnen begeleiden in veranderprocessen.

Die ochtend raakte de docent met één vraag de man recht in zijn hart. Je zag het gebeuren. Hij brak, de muur viel en daarmee zijn houding. De houding die hij was gaan aannemen om een bepaalde indruk te wekken, om zichzelf te beschermen tegen de pijn die er zat. Hij had een masker opgezet en hiermee verbloemde hij dat wat wij niet mochten zien. Het moment van confrontatie was heftig en intens; mooi en pijnlijk tegelijk. Het weekend daarna zag ik een milde en zachte man met wie je echt contact kon maken. Er was verbinding en hij was onderdeel van de groep. Hij hoefde niets te verbloemen, hoog te houden of te compenseren, hij hoefde alleen maar te zijn. Hij werd de stille kracht in ons midden en dat was erg behulpzaam.

Nu begeleiden we vanuit ons bedrijf zelf dit soort innerlijke reizen en maken we een bedding voor mensen en teams waarin naar boven komt wat er écht leeft, maar vaak niet wordt gezegd of besproken. We missen nu helaas de mogelijkheid om dit fysiek in groepjes te doen, want het is waardevol, magisch en verbindend. Muurtjes vallen, maskers worden afgezet en de echtheid verschijnt. Vanuit kwetsbaarheid ontstaat vertrouwen en een hecht fundament voor wérkelijke ontmoeting en samenwerking.

We zien uit naar het weer kunnen begeleiden van sessies waarin muurtjes vallen en het licht in mensen gaat schijnen. Maar om muurtjes te laten vallen, moeten er beeldschermen verdwijnen, zodat je elkaar weer kunt zien als mens, dwars door alles heen.

Renate O’Prinsen