BLOG

“Ik zal nooit oma worden”, waren mijn moeder haar eerste woorden. Mijn vader, twee zussen en ik waren net aangekomen bij het ziekenhuis en mama zat op de rand van het bed. Die middag had ze te horen gekregen dat ze een hersentumor had en er was niets meer aan te doen. Het sneed door mijn ziel toen ik haar zag zitten en ze, inmiddels 30 jaren geleden, deze woorden uitsprak. Een paar maanden later overleed ze.

Ik was begin twintig en had nog niemand verloren en er ook geen rekening mee gehouden dat dit kon gebeuren. Doodgaan is geen onderdeel van ons leven. Wij worden alsmaar ouder en doen er alles aan om het te worden, omdat we soms ook niet willen accepteren dat het leven (hier op aarde) eindig is. Dood wordt vaak letterlijk doodgezwegen daar waar het in mijn beleving juist onderdeel van het leven is en mag zijn.

In die tijd dat mama stierf werd ons geadviseerd om niet bij het verstrooien van de as te zijn, want dan haalde je de wond weer onnodig open. Als ik daar nu aan terugdenk vind ik dat onvoorstelbaar. Wegkijken voor wat werkelijk is.

Wat heb ik ontzettend veel geleerd van deze gebeurtenis en in dit leven; dat wegkijken voor niets de oplossing is. Niet in je gezin, familie en ook niet binnen organisaties. Alles wat we niet aankijken, vindt op een andere manier een weg die per definitie niet constructief en helend is. Het is makkelijker om op het slagveld te acteren dan in de waarheid van je eigen leven te gaan staan (citaat van Michaël Derkse). Het brengt je alleen niet verder en is onwijs.

Het gedicht van Hans Stolp sluit hier mooi bij aan:

Vele wegen kent het leven,
maar van al die wegen is er één die jij te gaan hebt.
Die éne is voor jou. Die ene slechts.
En of je wilt of niet, die weg heb jij te gaan.
De keuze is dus niet de weg, want die koos jou.
De keuze is de wijze hoe die weg te gaan.
Met onwil om de kuilen en de stenen,
met verzet omdat de zon een weg
die door ravijnen gaat, haast niet bereiken kan.
Of met de wil om aan het einde van die weg milder te zijn, en wijzer, dan aan het begin.
De weg koos jou, kies jij ook hem?

En dus, lieve mama, jouw vertrek heeft mij ook sterker en wijzer gemaakt. Ik heb de weg gekozen, dwars door alles heen. Mijn twee zussen en ik zijn geworden wie jij graag had willen zijn en dat is iedere dag ‘hart’ werken. We zijn zowel verwond als gegroeid. Dat gaat samen.

Afgelopen vrijdag moest ik aan je denken, toen jouw kleinzoon zijn Bachelor haalde. Wat zul je, samen met mij, ontzettend trots zijn daarboven. En, al weet ik niet waar jouw as ligt, je bent altijd bij mij.

Renate