BLOG

Geboeid tot in mijn vezels ben ik over systemisch kijken naar organisaties. Er gaat een wereld voor me open. Ik krijg nog meer taal en handvatten voor wat ik denk te zien. Hoe bijvoorbeeld oprichters, oud bestuurders of eigenaren, het vertrek of overlijden van collega’s en reorganisaties, nog van invloed kunnen zijn op het gedrag en de cultuur van vandaag. Mensen en medewerkers kunnen nog symptoomdragers zijn van onopgeloste dynamieken uit het verleden.

Hoe meer we het negeren of doen alsof het of de persoon niet meer bestaat of bestaan heeft, hoe meer het in de onderstroom terecht komt en iedere verandering blokkeert. Erkenning en insluiting zijn cruciaal, want anders zijn mensen nog loyaal aan iets of iemand uit het verleden.

Magisch vind ik zo’n veld waarin dit zich laat zien. Met weinig woorden en context wordt het zichtbaar en vooral ook voelbaar. Het maakt de weg vrij voor verbinding en ontwikkeling. Het vraagt maximale afstemming, zorgvuldigheid en zuiverheid. Hier wil ik graag nog deskundiger in worden.

Zo zag ik daar tijdens een van mijn opleidingsdagen, in een tafelopstelling van mijn familiesysteem, pas echt mijn opa staan. Ik heb hem nooit gekend en er is eigenlijk ook nauwelijks over hem gesproken. Hij is, toen mijn vader nog heel jong was, verongelukt. Hij was getrouwd met mijn oma, zij was een Duitse.

Onlangs is er een archief vrijgegeven met honderdduizenden namen van Nederlanders die in de Tweede wereldoorlog werden gedwongen in Duitsland te werken. Daar staat hij tussen: Alfons Johannes O’Prinsen. Het raakt me.

Er is onbewust en onbedoeld veel doorgegeven in de vorm van hard werken, schaamte, schuld, wegkijken, op de vlucht zijn, etc. Het is behulpzaam en helend om te zien waar sommige dingen bij mijn vader en ook bij mij vandaan komen en ze vervolgens in te sluiten en niet te veroordelen. Dit geeft me de mogelijkheid en keuze het anders te doen in dit leven en hiermee bepaalde patronen te doorbreken.

Renate