BLOG
“Zorg jij goed voor onze kindjes als ik er niet meer ben?” Dat waren zo ongeveer haar laatste woorden tegen mijn vader en ze liet ons gaan en wij haar… 47 jaar oud was mijn moeder toen ze stierf. Onwerkelijk was het, want ‘het plaatje’ in mijn hoofd was anders. Zo hoorde het niet te zijn.
In de jaren die hier op volgden, gingen er nog meer ‘plaatjes’ aan diggelen. Plaatjes over hoe een huwelijk hoort te zijn, hoe het ideale kind zich ontwikkelt, over hoe de vriendin van mijn vader zich hoort te gedragen en dat je relevant bent als je heel hard werkt. Allemaal beelden en aannames die aanvankelijk stuk voor stuk teleurstelling en het zinloos verspillen van energie tot gevolg hadden. Het waren illusies waar we elkaar bewust of onbewust aan meten, in opjagen en op veroordelen.
Het heeft even geduurd voordat ik het door had en kon zien. Het waren allemaal lessen die ik op mijn pad kreeg om juist vrijer in het leven te kunnen staan. De kunst van vergeven, genoeg zijn, in mijn hart en de spiegel kunnen kijken en de veiligheid niet buiten mezelf, maar in mezelf zoeken. Het in relatie zijn zonder hierbij de ander iets op te willen leggen: autonoom verbonden zijn.
Ik heb moeite met het woord vasthouden. Vasthouden in de zin van vasthouden aan standpunten, meningen, een oude manier van werken, een religie, een relatie die klaar is, werk dat niet meer bij je past, hoe het vroeger was, jouw beeld van de ander etc. Waar jij aan vasthoudt, dat zet jou vast en blokkeert de weg naar dialoog, verbinding of andere perspectieven. Ik heb mijn moeder moeten loslaten en toch zal ze er altijd zijn. Mijn beelden en plaatjes heb ik losgelaten om vrij te kunnen zijn en mee te bewegen. Ik heb geleerd een oceaan te zijn in plaats van me mee te laten sleuren door al die golven die voorbij komen. En dat is nog steeds iedere dag best hard werken 😅.
Dus, als je inzichten of ontdekkingen doet in je leven of juist in deze tijd, neem ze dan mee en ga ze niet proberen vast te houden. Eigenlijk gaan ze automatisch met je mee zolang je er niet het gevecht mee aangaat of er al te zeer je best voor gaat doen. Dan wordt het weer zo geforceerd en zie je misschien heel veel andere dingen die ook op je pad komen, niet.
Deze week stuurde een vriendin van me deze spreuk die ze op haar muur heeft geschreven:
“Wat je vasthoudt, raak je kwijt. Wat je loslaat, blijft bij je. Wat je vrij laat, komt naar je toe.”
Voor mij een waarheid als een koe. Ik heb ontdekt dat het zo werkt, maar neem het niet zomaar van me aan en houd er niet te veel aan vast 😃, ga het vooral zelf ontdekken.
En mama, ja die zou ik heel graag nog eens vast willen houden. Net als zoveel andere mensen die me dierbaar zijn en bij wie dit nu niet kan. Dit doe ik in gedachten en met heel mijn hart en ik geloof erin dat het hoe dan ook wordt gevoeld.
Renate O’Prinsen
