BLOG

Veranderen of misschien wel écht jezelf zijn, vraagt om moed. Vooral als de bestemming onbekend is en niet te vatten is in een blauwdruk. Met regelmaat begeleid ik trajecten die leiden naar een nog niet ontdekte en andere bestemming (in jezelf en/of jouw omgeving). In dit proces en deze reis zie ik vaak dat een deel van de mensen eigenlijk vooral wil behouden wat men kent en heeft, met name omdat men dan denkt te weten waar men aan toe is.

Vaak trekt men zich vervolgens terug in de eigen bunker (zoals Brené Brown dat zo mooi beschrijft) in plaats van dat men de wildernis ingaat. In deze bunker houd je jouw pantser aan en schiet je met hagel. Je verkiest (vaak vanuit angst) gemak boven moed.
Het vraagt van mij en de omgeving compassie en begrip om iemand vanuit deze bunker in beweging te krijgen. De meest treffende vraag die ik laatst hoorde en in kan zetten in deze situatie is: “Wat brengt jou in beweging om te behouden wat je hebt?”. Want de garantie dat dingen blijven zoals ze zijn en dat je hier niets voor hoeft te doen, bestaat niet. Met deze vraag keer je iets om wat hoe dan ook de ander tot nadenken aanzet en in welke vorm dan ook tot beweging leidt.

Het is niet erg als je het lastig vindt om te veranderen of te worden wat je ten diepste bent, zolang je dit benoemt en uitspreekt. Van hieruit zal en kan jouw pad zich ontvouwen. Als je het lef hebt om te erkennen dat je het spannend vindt, ben je al halverwege.
Als je een pantser om je heen hebt en houdt, ga je uit verbinding en heb je liever gelijk dan dat je investeert in de relatie en open staat voor andere zienswijzen. Voel en benoem de pijn en angst in plaats van die vanuit je bunker te verspreiden.

Los van de bunker van waaruit met hagel wordt geschoten, zijn er ook mensen die zoeken naar een ultiem en concreet stappenplan voor een proces waar geen blauwdruk voor is. Op het moment dat het een verandering of ontwikkeling betreft die gaat over mensen en gedrag, zal je voornamelijk in het moment moeten kijken en handelen en werken met wat zich aandient. Niet alles in leven en werk is maakbaar en voorspelbaar.

Ga eens voor jezelf na waar in jouw leven echt iets wezenlijks is gebeurd, waar je bent geraakt, waar iets is omgezet? Dat was nooit vanuit de bunker, maar vrijwel altijd in de wildernis. In de onverwachte momenten of situaties die je vooraf niet kon bedenken. Dit zijn de momenten (hoe heftig soms ook) dat je voelt dat je leeft.

Misschien zet je op jouw pad van ontwikkeling en ontdekking stap 1, nog een keer stap 1 en dan misschien weer stap 2 om terug te gaan naar stap 1. Heb je de moed dit aan te gaan en misschien wel glansrijk te falen of ergens uit te komen wat je op voorhand niet had verwacht en je vreugde en ontwikkeling brengt?

Soms merk ik dat ik mee gezogen word als mensen verwachten en denken dat een ontwikkelproces maakbaar is. Als ik niet oplet, schiet ik door in het aanbieden van tips & tricks en oplossingen die in de basis niet bestaan. Hier loop ik dan in vast. Het is vooral de kunst om jou het vertrouwen en de kwaliteiten in jezelf te laten ontdekken van waaruit jij de wildernis in kunt gaan. Soms sta je hierin alleen en soms zijn er medereizigers en een gids die je hierbij ondersteunen en jou de veiligheid bieden dat je kop er niet afgaat als de eerste aanval (lees tegenslag) komt.

Aan het ontwikkelen en creëren van een veilige en gezonde voedingsbodem is binnen organisaties nog een hoop te doen. Het is mijn drijfveer deze mee te helpen bouwen, zodat iedereen de wildernis in durft te gaan om van hieruit voluit te kunnen leven en werken.

Renate O’Prinsen