BLOG

Soms vind ik het lastig in mezelf te voelen of ik iets heb aan te gaan of dat ik er juist mee moet stoppen. Het vraagt aandacht en ruimte in mezelf om die afweging goed te kunnen maken.

Je herkent het vast wel in relaties met mensen, je baan of opdrachtgevers waarvoor je werkt. Je voelt dat er iets niet klopt, maar je gaat toch door. In het verleden heb ik al eens een aantal van dat soort signalen gemist waarbij ik mezelf verwijten ging maken (“je beeldt het je maar in”) of ging beredeneren waarom ik moest blijven (“je mag er niet voor weglopen”) of ik liet me leiden door wat anderen mensen zeiden (“we hebben je nodig”). Het negeren van die signalen, haalt me hoe dan ook uit mijn kracht. Dit kan ik achteraf pas echt goed zien.

Mijn innerlijk kompas is de afgelopen jaren sterk ontwikkeld, maar ik ben toch door rood gereden. Gelukkig zie ik het leven als een constante leerschool dus ik had niet de illusie dat het nooit meer zou gebeuren, maar het doet pijn. De ‘bekeuring’ is fors en die mag ik betalen.

De kunst is nu om met liefde en mededogen naar die ‘bekeuring’ te kijken. Mezelf niet te hard te veroordelen en ook niet de diegene die hem uitdeelt. Als ik zelf namelijk niet kies en mijn hart volg, dan wordt er voor mij gekozen. Dit weet ik. Het proces in mezelf is pijnlijk, maar gelukkig sta ik mezelf toe dit te voelen. Daarin komt alles voorbij waarbij in eerste instantie de schuld vooral bij de ander ligt: ‘dit doen zij mij aan’. Inmiddels (het is nog vers) kan ik zien dat ik bepaal wat het met me doet. Het is hoe ik naar de situatie en mensen kijk en dat bepaalt ook grotendeels mijn emotie.

Het heeft geen zin anderen verwijten te maken, boos en vijandig te zijn en blijven, want hiervoor betaal ik uiteindelijk zelf de rekening. Het kost energie en sluit iedere weg naar andere en nieuwe perspectieven af. Bovendien verandert het niets aan hoe een ander de werkelijkheid ziet.

Ik ben door rood gereden door mijn innerlijke signalen te negeren en daar heb ik zelf voor gekozen. Ik zat aan het stuur en kan een ander niets verwijten. Als je zelf niet kiest, zal het universum dat voor je doen. Ik geloof erin dat het zo werkt en dat alles loopt zoals het uiteindelijk hoort te lopen.

Mijn ego wil me nu het liefst laten lijden, angst inboezemen, verharden en de strijd laten aangaan. Deze voor de hand liggende weg heeft geen zin en keert zich uiteindelijk tegen me. Ik kies ervoor te blijven kijken met mededogen en vanuit liefde naar mezelf en de ander, dat is keihard werken maar de enige weg naar innerlijke vrijheid en geluk.

Renate O’Prinsen