BLOG
Vorige week was ik op weg naar een contact uit mijn netwerk. Ondanks mijn overwegend goed gevulde agenda met activiteiten voor opdrachten, maak ik altijd ruimte om allerlei mensen te ontmoeten. Mensen die mij raken en inspireren en waar je zonder veel woorden de verbinding mee hebt en ervaart. Met de man waarnaar ik op weg was, heb ik zo’n 10 jaar geleden intensief samengewerkt. Wij ontmoeten elkaar circa één keer in de 1,5 jaar. Onze harten maken altijd een sprongetje als we elkaar zien en uit ieder gesprek komt altijd wel iets naar voren wat raakt en nieuwe inzichten geeft. Het maakt me dus niet uit dat ik op deze dag bijna 3 uur onderweg ben en hem effectief 1 uur spreek, want deze ontmoeting maakt me blij en geeft me brandstof voor mezelf en trajecten die ik begeleid.
Op deze dag valt me op dat hij wat fel en strijdvaardig is. Niet naar mij, maar op de wijze waarop hij over een ander persoon spreekt. Ik vraag hem wat er is voorgevallen waardoor hij dit vuur in zich heeft. Hij vertelt me over een kras op zijn grammofoonplaat. “Ken je dat Renate, dat iemand je iets aan doet wat raakt in je ziel en dat dit bij wijze van spreken een kras op je grammofoonplaat veroorzaakt? Iedere keer weer blijft het daar haken en het geluid kan niet meer goed doorkomen. Dat heeft deze persoon bij mij veroorzaakt en is niet meer te repareren. Niemand heeft het recht mij iets aan te doen en dat zal ik deze persoon laten weten en voelen ook.”
Hetgeen die kras had veroorzaakt was iets wat deze persoon had besloten (in zijn beleving afgenomen) zonder overleg. Deze beslissing had invloed op iets waar hij erg aan hechtte.
“Heb jij dat niet?”, was zijn vraag aan mij. “Je hebt mijn boek gelezen”, zei ik. “Als ik zo zou kijken naar zaken die in mijn leven gebeuren, was ik nu niet meer getrouwd. Ik probeer wat iemand doet los te zien van wie hij of zij in werkelijkheid is. Ik geloof niet dat ze jou bewust iets afneemt om je dwars te zitten of dit gevoel bij je te creëren. Het is hoe jij ernaar kijkt en de betekenis die jij eraan geeft.” Hij keek me vol verwondering aan en een lichtje ging branden….
De krassen op onze grammofoonplaten worden vaak niet veroorzaakt door de feitelijke gebeurtenis. De gebeurtenis raakt aan een kras die er al zat, die veel eerder is veroorzaakt. De kras op mijn ziel komt voort uit mijn opvoeding, uit dat wat ik meekregen heb en ben gaan geloven. Harmonie (en vooral geen discussie) was bij ons thuis het motto. Daar past geen woordenwisseling bij. Dus, als er stevige stemverheffing is, verdwijn ik van het toneel, want ik heb geen idee wat ik ermee moet. De kras is niet de ‘ruzie’, maar de oneigenlijke harmonie die mij is aangeleerd. Om je pijn te onderzoeken en die kras te zien, moet je even stil staan en kijken naar wat er écht is.
Krassen gaan niet weg, maar door ze écht te zien, kun je wel heel bewust kiezen voor een andere reactie in een bepaalde situatie. Zo zal de kras ook op jouw ziel verzachten en kan het geluid weer helder doorkomen.
Renate O’Prinsen
