BLOG

“Hoe gaat het met je?”, is het eerste wat hij vraagt. We zitten buiten voor de school samen op een bankje, de bestuurder en ik. Eén keer eerder heb ik hem ontmoet bij het koffieapparaat van ‘zijn’ onderwijsinstelling waar ik op dat moment een teamsessie begeleidde. Hij haalde zelf zijn koffie en vroeg belangstellend waar ik mee bezig was op dat moment. Ik vertelde over de teamsessie die ging over waarden en ‘draken’ naar aanleiding van mijn boek ‘LEVENSECHT’. Hij was benieuwd naar mij en het boek en ik besloot hem er één te geven.

Onze ontmoeting is een soort vervolg hierop. Hij is geïnspireerd door de thema’s uit het boek, omdat ze ook voor hem van waarde en actueel zijn. Hij vertelt over zijn persoonlijke transformatie van behoefte aan structuur en ‘zekerheid’ naar de kunst van het niet weten en de kracht van stiltes laten vallen. Oprechte belangstelling en verbinding met de ander waar nieuwe ideeën uit voortkomen en betekenisvol onderwijs ontstaat. Niet enkel het erin stoppen en reproduceren van feiten, maar samen onderzoeken wat waar is en van daaruit nieuwe kennis ontwikkelen. Vragen stellen en luisteren zonder te willen sturen. En dat is wat hij ter plekke doet en belichaamt, er gaat een aangename rust van hem uit.

Hij vertelt open over wat hij lastig vindt, de uitdagingen waar hij voor staat en zijn zoektocht naar antwoorden op vragen die hij heeft. Over geduld, op je handen zitten, het open gesprek voeren in combinatie met het praktisch vertalen en verantwoording afleggen aan stakeholders.

Onze ontmoeting is er één vanuit gelijkwaardigheid, met een open houding onderzoeken en van elkaar leren. Oprecht nieuwsgierig zijn zonder een verwachting van de uitkomst te hebben. Dit alles ervaar ik in het moment. Niet enkel in woorden, maar in alles wie hij is inclusief zijn kwetsbaarheid. Mooi om zo weinig ego te zien bij iemand met een dergelijke functie. Wat een aanwinst en verrijking voor deze onderwijsinstelling. Bij het vertrek bedankt hij me voor het feit dat ik de rit heb gemaakt zijn kant op. Niets is voor hem vanzelfsprekend.

Deze ontmoeting voedt mijn verlangen naar het stimuleren en faciliteren van meer van dit soort gesprekken tussen mensen in organisaties. We zijn meestal niet zo goed in open vragen stellen en met onze volledige aandacht zijn bij de ander. We houden vaak vast aan onze eigen mening of hebben een oordeel. We praten liever over onszelf, houden de controle in het gesprek en krijgen deze vaardigheid op school niet aangeleerd. Dit zet ons en verdere ontwikkeling vast.

Er ligt goud op ons te wachten voor een mooiere wereld en meer verbinding door het voeren van het échte gesprek. In haar boek ‘Socrates op sneakers’ heeft Elke Wiss hiervoor een mooi recept:

• Nieuwsgierigheid als basis
• Een flinke scheut onwetendheid
• Een theelepel naïviteit
• Een snufje wens tot verdieping
• Een portie geduld
• Oordelen bewaard in de koelkast
• Tijd
• Leegte in het hoofd en openheid in je ogen
• Een pond empathische nulstand

Laten we dit meer in de praktijk brengen met elkaar.

Renate O’Prinsen