BLOG
Best pijnlijk eigenlijk als ik er nu naar kijk. Heel wat jaren heb ik intern werk gedaan om uit allerlei stramienen en verwachtingen te stappen. Verwachtingen die mij zijn opgelegd en ik mezelf had opgelegd in hoe iets hoort te zijn. De terreur van de harmonie om maar niet al te veel op te vallen, te presteren en ingewikkelde zaken uit de weg gedaan. Om de lieve vrede te bewaren. Ik was er een kei geworden en dat kwam kei-hard terug toen bleek dat het leven niet te controleren en maakbaar is.
Ik heb het allemaal aangekeken; recht in de ogen en ben er dwars doorheen gegaan en onafhankelijker geworden en sta gezond en gelijkwaardig in relaties. Eerst mezelf zien en van daaruit de ander. Eerst mezelf ‘helpen’ en ontwikkelen en van daaruit iets voor een ander betekenen. Kostbare inzichten doorgeven zonder druk uit te oefenen, de ander te willen overtuigen of verwachtingen te hebben. Trouw en congruent zijn in wat ik voel, denk en hoe ik handel. Durven loslaten en erop vertrouwen dat het leven zijn weg vindt. Mijn weg. Ontmoetingen en gebeurtenissen zien als een kans om op te reflecteren en van te leren. Niet gaan voor kunstjes en trucjes, maar het echte onderzoek doen en aansluiten bij wat zich aandient.
En toch…, heb ik me laten verleiden. Dat is het pijnlijke deel. Ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid, de wijsheid van je intuïtie en dichtbij jezelf blijven. Zo werk ik en schrijf ik al jaren over leven, liefde en werk. Als je oprecht bent en de dingen goed doet, komt het vanzelf naar je toe. Totdat iemand mij wees op de ‘noodzaak’ van social marketing, funnels, etc. Dat je dingen volgens een stramien moet doen om zichtbaar te zijn. Berichten schrijven met een doel, in een vaste frequentie en op bepaalde kanalen.
Pfff, toen ging ik glijden. Ik deed dit, omdat het ‘blijkbaar’ zo hoort in deze tijd ondanks dat ik me er vaak niet goed bij voelde. Op bepaalde momenten had ik helemaal geen inspiratie en dat werd ook alleen maar minder. Het spontane en de creativiteit gingen ervan af en ook het plezier van het schrijven. Mijn interne ruimte werd steeds kleiner en daarmee ook mijn gevoel van vrijheid, blijheid en impact naar buiten. Binnen en buiten zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hoe je je voelt is meer zichtbaar dan je denkt en zit in de energie om jou heen.
Ik ben geen product en ook niet maakbaar en planbaar. Net als het leven. Je wilt met mij werken, omdat je in mij en mijn kwaliteiten gelooft. Ik ben een samenwerkpartner en geen leverancier. Werk komt naar me toe, omdat ik de dingen zo goed mogelijk doe (en ook fouten maak), nieuwe mensen ontmoet en heel dichtbij mezelf blijf. ‘ What you see is what you get’ en daar kan geen social media of funnel tegen op. Als ik iets wil delen, doe ik dat in het moment en vanuit mijn hart en niet om bevestiging te krijgen of aan te sluiten bij een algoritme of te passen in een stramien.
Dus, ik ben er weer. Terug en thuis bij mezelf en weer een stuk wijzer, wat een verademing. Minder online, maar meer verbonden dan ooit.
Renate O’Prinsen
